Wąbrzeźno po raz pierwszy wzmiankowane jest w roku 1246. Prawa miejskie otrzymało na początku XIV wieku. W średniowieczu, aby osada otrzymała prawa miejskie, musiały tam istnieć m.in. cechy rzemieślnicze. Należy przypuszczać, że początki działalności organizacji cechowych na tym terenie sięgają wieku XIII-XIV. Najstarszy zachowany dokument pochodzi z 1660 roku i dotyczy nadania przez biskupa Adama Kossa nowych przywilejów i pieczęci cechom powiatu wąbrzeskiego. Zachowała się również pieczęć cechowa z 1660 roku. Przyjęto więc rok 1660 uważać za rok powstania cechów na tym terenie.
W 1854 roku na terenie Wąbrzeźna działały cechy: krawiecki, szewski, młynarski, kowalsko-ślusarski, blacharski, stolarski, siodlarski, piekarski, bednarski, ceglarski, rzeźnicki. W 1900 roku w Wąbrzeźnie działało 155 zakładów rzemieślniczych.
Przed rokiem 1934 prawie przy każdym cechu w Wąbrzeźnie istniały wydziały czeladnicze, które reprezentowały czeladź zatrudnioną u członków cechu.
Z drugiej wojny światowej rzemiosło wąbrzeskie wyszło bardzo osłabione. Zaraz po wojnie miał miejsce szybki wzrost ilości zakładów rzemieślniczych. W roku 1947 było ich już 470. Jednak na skutek niesprzyjających w czasach komunistycznych warunków (negatywne nastawienie władz wobec prywatnej przedsiębiorczości) ilość ta zmalała do 260 w roku 1954.
Pierwsze wolne wybory do samorządu rzemieślniczego po zniesieniu zarządu komisarycznego miały miejsce w grudniu 1956 roku.
W latach 1960-1970 ilość zakładów rzemieślniczych utrzymywała się w granicach 290-300 zakładów, choć dało się już zauważyć tendencję spadkową.
W okresie transformacji gospodarczej i gospodarki wolnorynkowej w latach dziewięćdziesiątych i później, kiedy zniesiono obowiązkowość przynależności do organizacji samorządu gospodarczego liczba członków wąbrzeskiego cechu znacznie spadła i obecnie wynosi 23.
Aktualnie Cech Rzemieślników i Przedsiębiorców w Wąbrzeźnie rozbudowuje skład Członków Cechu.